Bazen sadece içini akıtmak gerek... yaşadıklarını anlatmak değil de öylece gölgelerin pusunda kalmışlık, güneşe olan özlem, anlamlı ya da anlamsız sadece gülümseyebilmek..
Bugünlerde ki karmaşam, kendimle olan imtihanım sanırım tam olarak bu!
Sürekli bir n'olcak tedirginliği, bazen ölü uykusuna bedeni terketme gereği, ve daha zilyon tane şeyle cebelleşme yaşadığım şeyin karşılığı..
Mutlumuyum tartışılır zira, sahip olduklarım için şükretmekten asla vazgeçmiycem... onlar sayesinde tutunabiliyorum hayata hep ve daim iyikilerim iyiki varlar
içimde koca koca parçalanmışlıklar var, anlamsız birçok gerçekle yüzleşmek, üstesinden gelebilmek var...
Biraz daha zaman kavramının birazında boğulmuşlukta var...
ve yine de yaşıyoruz işte, herşeye rağmen geceler sabaha, sabahlar geceye dönüyor... döngü hep devam ediyor ve edecekte!
Melek
